Uitkering recht of verdienste?

Een uitkering moet je natuurlijk wel verdienen. Hoe komen ze er op? Toen ik het hoorde kon ik een hartstochtelijke en welgemeende vloek amper onderdrukken.
Als je even niet op let, klinkt het nog best aardig. Werklozen krijgen van de gemeente een baan aangeboden. Nou mooier kun je het als baanloze natuurlijk niet treffen.
Niks is minder waar. Want het is geen echte baan. Tenminste geen betaalde. Je mag gaan werken met behoud van uitkering. Sterker nog, je moet gaan werken om je uitkering te behouden. Als je even over de zin nadenkt, besef je in feite meteen wat een onzin het is. Een werkloze moet werken voor de uitkering. Hoe verzinnen ze het?
Er bestaat geen enkele baan waar je je neus voor op mag halen. Elk werk heeft zijn waarde. En daar wringt de schoen. Wie werkt mag een redelijk loon verwachten.
Alleen vrijwilligerswerk is gratis en zoals het woord al zegt vrijwillig. Belangrijk genoeg overigens. Dat vrijwilligerswerk. Als die er morgen massaal de brui aan geven, ligt Nederland op z'n reet.
Dat is al erg genoeg. Dat we in dit schandalig rijke land afhankelijk zijn van liefdadigheid.
Een uitkering valt daar niet onder. Een uitkering is geen liefdadigheid. Het is een reddingsboei voor hen die tussen de wal en het schip vallen.
Maar, zo wil een belangrijk deel van werkend en politiek Nederland daar moet wel wat tegenover staan.
Zo werd een man in Arnhem bij de plantsoenendienst te werk gesteld.
Dat is een klap in het gezicht van de reguliere medewerker in de plantsoenendienst. Want eigenlijk is zijn baan geen volwaardig salaris waard.
Begin deze eeuw kenden we nog de Melkertbaan. Het werk mocht overigens niet concurreren met bestaande banen en de Melketiers kregen 120 procent van het minimumloon.
De regeling werd in 2004 afgeschaft omdat de deelnemers niet zoals de bedoeling was doorstroomden naar een normale baan.
Hoezo vastgeroest in een uitkering?

Hulp voor Kate

Vijftig kinderen kunnen terecht in het hagelnieuwe tehuis in Ghana. Het is slechts een druppel. Ik weet het. Maar het is meer dan de moeite waard om de Stichting Meet Kate (http://www.meetkate.nl) te steunen. Elk kind is immers de moeite waard, laat staan vijftig. En als het aan Meet Kate ligt volgen er nog veel meer. Vraag het aan Peter R. De Vries, ambassadeur van de stichting. Hij hield bij Knevel en Van den Brink een vlammend en vooral aanstekelijk betoog voor het initiatief van drie twintigers uit Nederland, waaronder zijn dochter Kelly. Trots is-ie.

Minder te spreken is De Vries over het plan van VVD en PVV om te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Talloze kinderen zulllen daar de dupe van zijn. Dagelijks sterven er zo'n twintigduizend kinderen door gebrek aan voedsel, drinkwater en medicijnen. Natuurlijk gaat er van alles mis maar juist daarom is hulp zo hard nodig, vindt De Vries. Als het allemaal van een leien dakje gaat, kunnen ze het immers zelf.

Lyrisch is De Vries over de stichting Meet Kate. Niet alleen omdat z'n dochter een van de oprichters is. Maar ook omdat het geld goed terecht komt. Omdat de lokale bevolking er bij is betrokkken. En natuurlijk omdat kinderen er baat bij hebben. Het tehuis biedt de kinderen onderdak, onderwijs en vooral een veilig onderkomen onder de bezielende leiding van de Ghanese Philomena Fynn, die ook de initiatiefnemers voor de stichting wist te inspireren.

Het heilige ontwikkelingsvuur straalt de trotse vader uit de ogen. De misdaadbestrijder trekt fel van leer tegen z'n gesprekspartner VVD'er Robin Linschoten. Hoe durf je op ontwikkelingssamenwerking te bezuinigen als het zoveel kinderen treft, wil De Vries weten.

Linschoten ontpopt zich als een waar VVD'er. Hij juicht als liberaal het particulier initiatief natuurlijk van harte toe. De VVD wil, aldus de oud-staatssecretaris, alleen de geldverslindende steun van de overheid aan banden leggen. Zo probeert het liberaaltje dat met z'n papperige snoetje veel wegheeft van een weekdier De Vries de mond te snoeren. Vergenoegd leunt Linschoten achterover. Je ziet hem genieten van z'n spitsvondige reactie om het in het VVD-straatje goed uitkomende particuliere karakter te prijzen en het pamperen van de overheid te veroordelen. Briljant vind-ie zichzelf. Je zou 'm toch. Ik zou de kwal in ieder geval naar de strot hebben gevlogen. Zo niet Peter R. de Vries. Hij blijft kalm en beschaafd. De dood van al die kinderen die de meest elementaire zorg wordt onthouden, noemt hij op zijn beurt uiterst effectief. Hij wijst Linschoten verder op de miljarden die in Nederland over de balk worden gesmeten. Maar hij blijft ondanks dat gewoon belasting betalen, houdt De Vries de VVD'er voor. Het heeft allemaal geen zin. De liberaal is misselijkmakend tevreden met zichzelf.

Ik kan me nu wel opwinden over het gedachtegoed van de VVD waar Linschoten zo model voor staat. Maar wat schiet ik daar mee op? Het is zo verleidelijk om de liberalen van Rutte voor de zoveelste keer voor de voeten te werpen dat ze Wilders en z'n PVV rechtsextreem passeren. Maar dat zet geen zoden aan de dijk.

Ik kan de blunderende Boekestijn wel weer uit de kast halen. Hoe deze VVD'er stakende schoonmakers voorhield dat ze zich met hun eis voor een beter salaris in het eigen vlees sneden, blijft tenenkrommend. Als het hongerloontje waar ze voor werkten omhoog ging, zou dat ten koste gaan van hun baan, wist hij enige maanden geleden te melden. Ik kan wel weer wijzen op het asociale gemak waarmee de niks tekort komende liberaal stelt dat het minimumloon vooral niet omhoog moet. Maar wie trekt zich daar wat van aan?

Ook Rutte kan ik wel weer een veeg uit de humane pan geven. De toekomstig minister-president van dit bijna schandalig rijke land die anderen zelfs geen kans op een beter leven gunt, verdient wel een flinke tik op z'n vuile vingers. Hij wil kansarmen immers voorgoed uit Nederland weren. Het is allemaal scoren voor open doel om de neoliberalen te kakken te zetten. Maar daar gaat het niet om.

Nu gaat het om het project in Ghana. De Stichting Meet Kate verdient alle aandacht. Steun het prachtige initiatief en ga naar http://www.meetkate.nl, zodat het het niet bij dit ene opvanghuis blijft.

Analyse WK

Voor de allerlaatste keer dan nog even over het WK-voetbal. Terugblikkend had Brazilie natuurlijk met twee vingers in de neus of op een slof en een oude voetbalschoen of desnoods met de tweede garnituur spelers werldkampioen moeten worden. De zwabberbal van Adidas of hoe de fabrikant ook heten mag, heeft de kanaries de das omgedaan. En niet te vergeten een ongelovelijke redding van de gaandeweg het toernooi steeds meer geprezen doelman Stekelenburg. Zo gaat dat tegenwoordig. Een paar goede acties maken een speler al tot een hele grote. In de voetballerij is een halve zwaluw al een zomer. Kijk naar Elia, die na twee goede invalbeurten de hemel werd ingeprezen. Wij hadden voor het toernooi een grote vier. Niets van gezien. Van Persie als spits was een totale mislukking. De Goddelijke Kanaries hadden als er zoiets als gerechtigheid bestond voor de zesde keer kampioen moeten worden. Ze kregen het hele toernooi geen tegenstand van enige betekenis. In de kwartfinale speelden ze Nederland compleet van de mat. Een uur lang kwam Oranje er niet aan de pas. Daar zijn zelfs de tamelijk over het paard getilde Nederlandse spelers het mee eens. Tot die zwabberende toevalstreffer van Sneijder. De wedstrijd kantelde zoals dat heet. Ook een kenmerk van sport. Dat wedstrijden kunnen kantelen. De Brazilianen verzuimden of wie weet het noodlot stond het niet toe om Nederland al met de rust op een hopeloze achterstand te zetten. Dan wil de underdog nog wel eens winnen. Zo ook in dit toernooi. Uitgerekend de beste voetballers overkwam het voor de zoveelste keer om roemloos het strijdveld te moeten verlaten. De Nederlandse deskundigen roemden daarentegen de vechtlust van de Oranje leeuwen. Het liep uit op een afgang. Nederland ontpopte zich in de ogen van de buitenlandse kenners en Johan Cruyff als een onsportieve vechtmachine. Alleen als je wint heb je vrienden of op z'n minst gelijk. De superfavorieten uit Zuid-Amerika legden al in de kwartfinale door pech het loodje maar hadden als het allemaal wat eerlijker was verlopen en de beste had gewonnen natuurlijk geen kind gehad aan Uruguay en ook het toch wel erg fletse Spanje achteloos opzij gezet. Voor de zesde keer wereldkampioen hadden ze moeten worden. Gelukkig voor de minder goddelijk spelende teams in het bijzonder en het voetbal in het algemeen is het er niet van gekomen. Als de beste altijd zou winnen dan zouden de Brazilianen elke keer als winnaars uit de bus komen. Dan is er in feite al helemaal niks meer aan. Aan zo'n voetbaltoenooi, bedoel ik. Toeval speelt net zo'n grote of misschien wel grotere rol dan klasse. Het houdt in ieder geval de spanning er nog een beetje in. Kijk maar naar Engeland dat een zuiver doelpunt door de neus werd geboord. De Engelsen verloren kansloos van Duitsland, maar hadden als de scheidrechter een beetje had opgelet op gelijke hoogte moeten komen met de Duitsers. Wij Nederlanders weten als geen ander dat zelfs een verloren wedstrijd dan volledig kan kantelen. En zo eindigde het toernooi in een schoppartij tussen twee kwakkelende ploegen. Waar eigenlijk vrijuit combinerende Brazilianen de ietwat gelukkig tot de eindstrijd doorgedrongen Engelsen in een flitsend duel hadden moeten verslaan. Dat had enerzijds recht gedaan aan het principe dat de beste moge winnen en aan de andere kant het toeval in z'n waarde gelaten zodat voetbal leuk blijft om te volgen. Zo was het in een perfecte wereld gegaan. Maar daar hadden door de duivel bezeten godsdienstfanaten ook geen bloedige aanslag gepleegd op voetbalsupporters. Het bericht van de onvoorstelbare moordpartij in Oeganda werd maandag in de Nederlandse media volledig naar de achtergrond gedrongen door verslagen en analyses van de voetbalfinale. Hoe van de leg kun je zijn? De aanslag zelf is van een waanzin die alle verbeelding, voorstellingsvermogen of wat dan ook tart. Mensen vermoorden omdat ze naar voetbal kijken want een of andere entiteit schijnt dat niet goed te vinden. Hoe volledig van god los of buiten zinnen of door de duivel bezeten is de mens bij tijd en wijle? Het verslag van een potje voetbal met een minimale nieuwswaarde omdat iedereen de wedstrijd zelf heeft gezien belangrijker vinden dan zo'n bloedstollende wandaad, is ook behoorlijk ziek of op z'n minst kortzichtig.

Huldiging

De huldiging van het Nederlands voetbalelftal is tekenend voor dit af en toe zo rare en vooral volgzame land. Op de eerste plaats lijkt het veel op het vertoonde spel. Het grootste deel van de tijd gebeurt er helemaal niks. Twee strak voor zich uitkijkende dienders staan voor het Paleis Noordeinde en houden als stewards het in traditionele oranje klederdracht uitgedoste supporters volkje in de gaten. Binnen branden de spelers zich waarschijnlijk aan te hete koffie of wie weet een wat uit de klauwen gewassen gepofte aardappel. De supporters zelf vergapen zich net als bij de wedstrijden aan iets wat het meest lijkt op het groeien van gras. Ze blijven enthousiast.Ze verdienen alleen daarvoor al een lintje. De spelers zelf laten voorlopig niks van zich zien. Wachten op wat er komen gaat, is vast pandoer voor het Nederlande volk. Het heeft ook wel wat van het minzame hooghartig neerkijken van de notabelen van vroeger en de politici van nu voor het plebs dat ze eens in de vier jaar met flinke tegenzin toch een stem moeten geven. De spelers hebben de buit natuurlijk ook al lang binnen. Niks is ze gelegen aan de supporters. Die brengen immer veel minder geld in het laadje dan de televisierechten. Ze ondergaan de huldiging gelaten onder het mom dat het volk het nu eenmaal zo graag wil. Ze voelen zich echt niks beter dan de rest, maar ja het klootjesvolk wil ze nu eenmaal zo graag op een voetstuk plaatsen. Het spreekt van minachting voor de sport en voor de vele duizenden, honderdduizenden die tegen beter weten in nog steeds in sportiviteit geloven. En wij, wij laten ons zoals het een goed onderdanige Nederlander past in feite voor de zoveelste keer weer schofferen.

Probeersel

Le belt. Of ik voetbal heb gekeken? Ik ben geiriteerd door de pijn in m'n rug. Ze heeft het over de scheidsrechter die zou slecht geweest zijn. Ik snap niet waarom ze belt. In Vietnam hebben veel mensen op Nederland gewed. Ik versta eerst iets van veel Vietnamezen death. Ook haar vader heeft geld verloren. Ze wisten 100 procent dat Nederland zou winnen. Ik reageer geprikkeld. Ik zeg dat ik erge pijn in m'n back heb. Vraag me af wat ze wil. Ze heeft het weer over de slechte scheidsrechter. De Nederlander die bij de buik werd gepakt. Hij had moeten fluiten vindt ze. (Op de tv is een fluitconcert voor de scheidsrechter als ik dit typ. Het is de herhaling) Ik zeg dat er nu niks meer aan te doen is. Zij maakt een opmerking dat je er toch over kunt praten, maar merkt dat ik dat niet wil of er geen zin in heb. Ik heb gewoon niet door wat ze wil. Denk dat ze om geld belt of weet ik veel waarom.. Laat maar dan niet laat maar en ze hangt op. Nu voel ik me weer een beetje schuldig dat ik zo kortaf reageerde. Het blijft me dwars zitten en ik overweeg om haar terug te bellen. Maar daar heb ik eigenlijk ook geen zin in. Het is warm benauwd weer en m'n rug speelt op. Toch laat het me niet los en ik besluit om het dan maar op te schrijven. MISSCHIEN KAN IK HIER WAT MEE VOOR EEN VERHAALTJE. Het typen gaat fout. Ik heb per ongeluk de capslock toets ingedrukt. Ik wil het herstellen, maar besluit om het te laten staan. Zo gaat het m'n blog op. Waarom weet ik niet. Want de tikfouten heb ik er uiteindelijk wel uitgehaald. Ik laat het dit keer maar 'ns zo. Afwachten wat anderen hier van vinden. Als ze er al iets van vinden. Je weet het niet. De tijd zal het leren. Ik sta nu drie weken droog. Wat dan nog. Het duurt me allemaal te lang. De eerste twee weken vielen reuze mee. Maar nu is de tijd m'n grootste vijand. Ik zou zo graag willen dat we een paar maanden verder waren. Dan wist ik of het me helpt om niet te drinken of ik er baat bij heb. Nu lijkt het allemaal zo'n gedoe om niks.

Schuld

Nee, ik denk niet dat ik de auto helemaal kan afbetalen.
Wat maakt u me nou!
Ja, dan had u maar niet zoveel geld moeten geven. U snapt toch ook wel dat vierhonderd duizend euro voor een tweede hands mercedes een beetje veel van het goede is.
U had het me zo voorgerekend. Het zag er op de vervoersmarkt dan allemaal wat minder rooskleurig uit maar met een flinke investering was u er zo weer bovenop. Met een goede auto zou u de taxiwereld als een wervelwind veroveren en kruiwagens - wat heet hele vrachtwagens - met geld gaan verdienen. Bovendien kon ik altijd terugvallen op de waarde van uw taxi.
Och die mercedes mag u zo van hebben. Die is amper 50.000 euro waard. Ik zou als eenmans taxibedrijfje pak 'm beet dertig- hooguit veertigduizend euro omzetten. Als ik daar m'n onkosten van aftrek houd ik iets meer dan het minimumloon over. U denkt toch niet dat ik van zo'n schamel inkomen in staat ben om de schuld af te lossen.
Maar dan moet u toch nog wat van die vier ton achter de hand hebben.
Daar slaat u de spijker op de kop. Ik heb inderdaad bijna het volledige bedrag op een leuke rekening ergens op zo'n zeg maar Kaaiman-eiland staan. Daar kan ik hier heel rustig van leven. Ik dank u allerhartelijkst voor het in mij gestelde vertrouwen. Ik moet nu ophangen want de roomservice staat voor de deur.
Maar, maar hoe moet dat nu verder?
Tja hoe moet dat verder.
Nederland heeft 30 miljard in de ABN Amro gepompt. Het is duidelijk dat dat geld foets is. Rekenmeester Zalm heeft dat een tijd geleden al eens zo tussen neus en lippen gezegd. Schiet de overheid in de stress of maakt ergens een politicus zich kwaad? Hoe kom je er bij? ABN Amro zet zo hoorde ik gisteren via de radio 1 miljard per jaar om. Dat zou betekenen dat de bank zo'n 6 miljard waard is. De overige 24 miljard is weggegooid geld. Niemand maar dan ook werkelijk niemand die zich daar ook maar in de verste verte over opwindt. Worden we nu genadeloos belazerd of hoe zit het? De sociale zekerheid moet op de schop, de gezondheidszorg moeten we aanzienlijk versoberen en ook het onderwijs kan wel goedkoper of nee dat heet in het Haagse dialect efficienter. Ben ik nou gek of wordt het tijd voor een revolutie? Gewoon gegen die Wand und abknallen. Dit is toch van de zotte?

Welkom

Ik ben hier geen held in. Of beter ik kan dit allemaal niet zo goed. Weet amper hoe het werkt dat bloggen bij blogspot. Maar nu er een aantal min of meer trouwe lezers van m'n verhaaltjes bij Trouw Schrijf hebben afgehaakt, wil ik hier wat van me latren horen. Al doende leert men zullen we maar denken. Ik zal me als dat kan ook als volger bij jullie blogs melden. We maken er maar weer het beste van.