Fitness 2

Ik kan het resultaat van de fittest op de hometrainer verbeteren door steeds een lager gewicht in te voeren. Na elke test van vijf minuten maak ik mezelf vijf kilo lichter en ik scoor hoger dan de schamele 30,1 bij m'n daadwerkelijke omvang. Ik werk me beetje bij beetje van honderd terug naar tachtig kilo. Voor ik zover ben, heb ik er toch weer 25 minuten fietsen opzitten. Zo probeer ik voor wat afleiding te zorgen. Bovendien werk ik me omhoog van een zwakke naar een bovengemiddelde score.
Als ik me nu ook nog dertig jaar jonger maak, ben ik helemaal een wereldatleet. Ouderen hebben een lagere hartslag dan de jeugd, dus als twintig-jarige van tachtig kilo scoor ik zelfs VO2max 47,9 en zo'n waarde geldt als zeer goed.
Ja, ja ik kan het wel als ik een beetje vals speel.
Was ik dertig jaar geleden maar zo sportief geweest als nu dan had ik natuurlijk m'n alcoholgebruik altijd ruim binnen de perken gehouden en uiteraard nooit gerookt. Maar of dat uiteindelijk veel had uitgemaakt, blijft onbekend. Het heeft geen zin om me dat af te vragen, want het heeft nu eenmaal niet zo mogen zijn.
Wie weet had ook een super gezonde Frans z'n baan verloren. Het ontslag grijpt mijn andere ik zo hard aan dat ik van de weersomstuit aan de drank raak. Omdat deze Frans niet gewend is aan alcohol en er absoluut niet mee weet om te gaan, beland ik in dit parallelle universum vrij snel in de goot. Voor hetzelfde geld loopt het met m'n alter ego voortreffelijk af. Het doet er, dat lijdt geen twijfel, helemaal niet toe.
Wat me wel zorgen baart, is de progressie die ik boek bij een minder gewicht. De enige conclusie die ik daar uit kan trekken, is dat m'n conditie omhoog schiet in de vaart der volkeren zal ik maar zeggen, als ik afval. Daar hebben we meteen de volgende valkuil. Wil ik echt in positieve zin wat aan m'n gezondheid doen, dan moet ik minder eten. Niks geen zelfgemaakt ijs of gebak meer. Ook de sauzen die een maaltijd net even wat extraas geven, zijn als ik wil vermageren uit den boze.
En zo verloor Fransje eerst zijn baan. Toen z'n sigaret. Vervolgens moest de alcohol er aan geloven. Als klap op de vuurpijl tenslotte moet ook het lekkere eten tot het verleden gaan behoren.
Nu is lekker eten niet meer dan een kwestie van smaak. Dus daar is wellicht wel weer een mouw aan te passen. Ik heb ook nooit gedacht dat alcohol of nicotine me gelukkig maakten. Er zijn zat niet-rokers die nooit gedronken hebben die uitermate tevreden en vol plezier door het leven gaan. Ik gun ze dat van harte. Andersom schijnt echter niemand mij mijn pleziertjes te gunnen.
Goed, roken is zoals dat heet een gepasseerd station. Daar zal ik niet langer over zeuren. Maar waarom zou ik niet mogen eten wat ik denk lekker te vinden? Wat is er uiteindelijk op tegen als ik regelmatig een stevige slok drink omdat ik me verbeeld dat ik me daar prettig bij voel?
Mijn andere ik in parallel universum 307 sportman in hart en nieren vindt dat allemaal maar niks. Hij blinkt overigens uit in een tak van sport die we hier als comazuipen kennen. Mijn alter ego in parallel universum 210 drinkt en rookt nog meer dan ik ooit heb gedaan. Alleen Frans uit universum 12 is geheelonthouder. In de overige bekende parallelle universa besta ik niet.
Wat doet het er trouwens toe. Net als de met mate drinkers in dit universum gun ik al die andere Fransen zowel hun hebbelijk- als onhebbelijkheden.
Ik wens iedereen z'n smakelijk eten en gezondheid oftewel proost.